Vakantie, ja we kunnen weer. Deze keer geen vliegtuig, geen lange autoreis, we blijven gewoon in de buurt. Onze kinderen, die maakt het niets uit of het nou een grasveldje in het Westerpark (070), een tuintje bij iemand (we kennen overigens niemand met een tuintje met gras) of achter ons strandhuisje op Koh Tao is. Kinderen willen gewoon kunnen ravotten, rondrennen en hun knieën kapot kunnen vallen. En wij willen gewoon even achterover kunnen zitten als de kinderen dat aan het doen zijn. En dat kunnen wij ook gewoon overal.

Uiteraard weet je niet wat het weer zal brengen, daarom boek je doorgaans een reisje naar de zon, om die onzekerheid te minimaliseren. Vandaar dat het water ook met bakken uit de hemel kwam. Die hemel heeft ons nog wel lekker de kans gegeven om de boel op de zetten en in te richten. Maar daarna was het welletjes. Het kwam en het hield ook niet meer op.

Allemaal niet zo erg, maar het is nogal een geweld, die regen op dat tentdoek. De kindertjes lagen ieder in hun eigen “vertrek” te slapen en al gauw kwam de oudste bij ons in bed liggen, hij was bang geworden van de herrie, de regen, het onweer, de bliksem, de windvlagen en het ongedierte. Ik vond al dat dit jongetje van drie al heel dapper was dat ie het al tot 1 uur in de nacht had uitgehouden. Het is nogal krap met z’n drieën, op zo’n 2-persoons luchtbed, dus mijn vriendin ging maar in zijn bed liggen zodat wij met zijn tweeën weer wat ruimte hadden.

Toen begon het. Ik had niets in de gaten, het kwam compleet onaangekondigd. We lagen net weer rustig, mijn zoontje lag langs mij, waarschijnlijk alweer in slaap en ik was nog even een positie aan het zoeken dat ik lekker lag, want hij geeft een andere tegengewicht dan mijn vriendin op dat slechte luchtbed. Ik dacht even nog wat lucht uit mijn darmen te lozen en vervolgens lekker om te draaien. Maar het liep allemaal heel anders. Dat verklaarde ook het gerommel in mijn maagstreek, wat ik al eerder opgemerkt had. Er bleek iets gaande te zijn, diep in de krochten van mijn ingewanden en dat  zorgde voor een ware tsunami in mijn broek.

Eerst probeerde ik het te ontkennen, maar al gauw voelde ik het vieze, plakkerige, natte gevoel waar ik niet omheen kon. Toen wilde ik negeren, gezien de omstandigheden het beste -keiharde regen, wind, bliksem, zoonlief langs mij vredig te slapen, wc zeker 500 meter lopen- maar al gauw drong het besef tot me door dat ik het ten opzichte van diezelfde zoon en mijn eigen waardigheid niet kon maken dat heel het bed dadelijk onder de ellende zat, mocht het zich gaan vermenigvuldigen door het befaamde stempel-effect.

Dus er toch maar overheen en uit geklommen. In de centrale hal (van de tent) even met een zaklampje de schade opgenomen. Die was aanzienlijk. Dit betekende zowel een nieuwe onderbroek als een nieuwe joggingbroek (ideale all-round-tent-en-caravan-broek, maar niet bestand tegen tsunami’s). Ook maar even de schade van het bed opnemen. Shit. Overal stempelvlekken. Zucht. Kut.

Dus heb ik zoonlief maar weer in zijn eigen bed gelegd. Tijdens het verversen van al het linnengoed voelde ik dat het laatste woord nog niet gesproken was betreffende dit voorval. Maar goed, vervolgens geheel fris weer gaan liggen bij mijn zoon in het bed, mijn vriendin in het nieuwe, frisse bed.

De ellende in mijn maagstreek nam zienderogen toe, ontluchten was er uiteraard niet meer bij. Even lekker naar de wc gaan was geen optie in dit weer met die afstand. Zeker geen optie. Al dat gemaal en gefantaseer over gouden toiletten met blinkend schone tegels, Trainspotting, een paraplu en het even helemaal alleen op de wereld zijn, zodat niets of niemand me zou kunnen storen of zien of horen maakte dat ik me met de seconde misselijker en zieker voelde. Ik moet nu gaan anders kunnen we dadelijk de tent weggooien als ik dadelijk de controle verlies. En het is leuk als je als kind in een grote ketel met toverdrank valt maar om helemaal ondergesproeid te worden door je eigen vader is echt een ander verhaal.

Dus, op pad. Fok die regen, het enige wat nu telt is de main target van de missie: het toilet bereiken voordat mijn sluitspier het begaf. Onder het lopen werd ik steeds misselijker. Ik moest kokhalzen zelfs, een aantal keren. Mensen die ‘s-nachts die geluiden gehoord hebben moeten de volgende dag aan de beheerder vragen hebben gesteld over welke vreemde wilde nachtdieren hier wel niet liepen. Doorlopen, want het komt er dadelijk dus ECHT aan alle kanten uit. Eindelijk was daar het toilethuis. Gelukkig had ik die eerder al verkend, dus ik wist exact van de hoed en de rand, gelukkig vooral dat laatste. Een snelle scan leerde mij dat ik het rijk alleen had, dus ik kon er vol voor gaan.

Ik ging zitten en liet het gaan, maar voordat het salvo compleet was afgerond moest ik de sluizen alweer sluiten want de andere kant wilde ook en aldus spoot er een dikrode straal (rode wijn met chips en kipfilet met boontjes) uit mijn mond, juist toen ik al nadruppelend de 180 graden turn rond had. En weer zitten en weer draaien en weer zitten en weer draaien.

Volgens mij was ik nu klaar. Ik nam de schade op en schatte in dat ik ongeveer 2 rollen wc-papier nodig zou hebben om het toilet weer enigszins toonbaar te maken en 99% van de sporen zou kunnen wegwerken.

Toen nog een flinke splash water in mijn gezicht en hoppa terug naar de tent. Mission accomplished.

Maar niets van dat alles. De hele nacht ging het zo door. Ik waande me in de hel, want hoe vaker ik ging hoe minder er was en toch wilde het lichaam het. Dus het deed pijn en ik had geen strot en reet meer over. Mijn middenrif was niet meer. Het ergste was echter de tweede keer. Om mij te bewijzen dat de eerste keer geen grapje was, trok mijn body echt alles uit de kast. Nooit geweten dat je zo’n druk op kunt bouwen. En zo blij dat die muren van het toilet niet gewit waren maar mooi betegeld met glazuurtegels. Helaas van de witte voegen, dat zal wel nooit meer schoon te maken zijn.

Tegen de volgende middag was de munitie definitief op en gaf het lichaam zich gewonnen. We hebben een pact getekend en ik heb moeten beloven dat ik hem nooit meer in de steek mag laten. Maar ik hou zo van frikandellen, het liefst met curry, dus ik vrees het ergste.