Slaapkamer

Soms ga je ver over je grenzen heen. Laat je veel te veel toe, veel te veel gebeuren. Je lichaam zegt dan altijd ruim op tijd dat je moet stoppen, maar die brandmelder zit er waarschijnlijk alleen maar voor de lol. Tenminste als ik zie hoe wij die signalen massaal negeren. Aldus een mooie zaterdagavond de drank met grote hoeveelheden naar binnen geklokt. Drank, dus bier, wijn, wodka, whisky, alles wat voorhanden was zeg maar. Heerlijk! En een lol. Uiteindelijk ben je dan als enige over en ga je toch maar een taxi bellen. Die heeft een speciale TomTom die ook zat gelul begrijpt en die de chauffeur feilloos naar je huis stuurt. En dan, na de hele familie wakkergemaakt te hebben (want: piepende voordeur, houten trap, onverwachte ontmoeting met een obstakel in de donkere gang, te hard dichtslaande deur na het binnengaan en het glas water omstotend wat je broer –die ook bij jou op de kamer slaapt, groot gezin/klein huis enzo- had neergezet), uiteindelijk je nest bereikt. Dan begint het te draaien. Heel vreemd, het begint centraal boven je hoofd (dus niet IN je hoofd), waarna de centrifuge zich verplaatst boven je lichaam, naar het voeteneinde. Vervolgens gaat daar het bed omhoog. Jawel, omhoog. Dus al die drank die je met veel plezier en behoorlijk respectloos (proeven? Niet belangrijk man, wijn van de Lidl, Euroshopper bier en 8,95 whiskey en wodka, als er maar zoveel mogelijk procenten in zitten, that’s all that counts, proeven doen ze maar ergens anders) in je lijf hebt gekieperd, wil er uit. Logisch zo met je voeten hoger dan je kin. Echter in dit specifieke geval had ik ook NA het festijn nog een frietje, correctie: grote friet mayo-curry plus twee frikandellen curry genuttigd. Dus een tweede avondeten zegmaar. Dit alles zorgde ervoor dat ook het eerste, inmiddels door het maag-darm-kanaal redelijk verteerde avondeten zijn weg naar buiten wilde wringen. Er werd dus geklopt. Op de binnenkant van mijn onderbroek welteverstaan. KLIK, dacht mijn bezoedelde brein, ik moet poepen. Dat betekent dus: de centrifuge proberen te negeren, opstaan, het hele naar-boven-gaan-proces maar dan in omgekeerde volgorde met alle familie-perikelen van dien opnieuw ondergaan en dan de wc zien te halen en die helemaal volschijten met alle rotzooi van de laatste 24 uur. Dat laatste klonk zeer aantrekkelijk. Gewoon keihard en zonder concessies alles laten vloeien in het porseleinen kasteel. Aaaaaaah heerlijk leek me dat. Dus, moedig als ik ben, die benen uit bed gezwierd en Expeditie WC gestart. Vele ontberingen waren mijn deel, een commando training centrum is er niets bij. Maar uiteindelijk was daar de deur naar de woonkamer, ja lamp aan, gewoon aan, einde links naar de keuken, in de verte (3 meter) de deur naar de bijkeuken waarachter de uitgestrekte vlakte (1,5 meter) als laatste nog reste om bij de wc te komen. De schijttimer liep al. Er mag nu niets meer tussenkomen, elke kink in de kabel betekent een decimeter bolus in de broek in plaats van in het porseleinen gat in de grond. Maar er kwam wel wat tussen. De centrifuge was helemaal niet onderdrukt. De bierdroger stond nog steeds op volle toeren. En raakte over zijn toeren. Ter hoogte van het aanrecht in de keuken was de maat vol en nam het lichaam de macht over van die randmongool die de hele voorraad van de buurtsuper had opgedronken. Er wrong zich een hele vette ingedikte brij naar boven. Eén moment speelde de psycho-gedachte bij me op dat ik uit mijn mond zou schijten. Nou dat was niet zo, maar het is maar een woord. Wat een vieze smerige bende was het. Maar ik was er vanaf. Dat is altijd weer de sunny site van een heerlijke after-party-kots-sessie. Dat heerlijke gevoel dat je de hele wereld, het hele universum aankan! Dat duurt meestal maar een paar seconden weten we inmiddels wel, maar toch. Nu nog opruimen. Want deze bende was geen huis-tuin-en-keuken kots, geen Peppi-en-Kokki variant. Wat hier uitgebed lag in de wasbak van het aanrecht was een veel te grote portie rijstepap met friet en frikandel. Rijstepap-dik dus ook. Ofwel, met tegenzin naar de bijkeuken, de grote vuilnisbak gehaald en met my bare hands de boel uit de wasbak geschept. Oh-my-god. Wat vies. Maar goed dat was dan toch ook zo gebeurd. Even naspoelen, even de handjes wassen, keukenrolletje over de kraan en het marmer om de spetters te vangen en klaar. Op naar boven. Eenmaal weer in het bed, kwam het in me op dat ik iets vergeten was, maar allez, dat komt wel weer. Slapen nu, veeeeel belangrijker. Die centrifuge heeft veel energie gekotst, euh gekost. De volgende ochtend –een paar uur later dus- word ik wakker, althans mijn ogen gaan open en het bewustzijn daalt weer in. Ik ruik iets. Iets heel erg vreemds. En smerig ook. Duidelijk een noodsituatie. Ik schrik overeind en zie de raam aan mijn voeteinde op een kier staan. In mijn gedachten zie ik DEFCOM 5 ineens naar DEFCOM 1 schieten. What the fuck is daar gebeurd? Het sommetje is simpel: Misselijkmakende Stank + Raam op Kier = Dikke Bak Ellende Ik richt me op en kijk voorzichtig door het spleetje van de open raam, daarbij oplettend dat ik mijn oudere broer, die ook op dit kleine kamertje ligt, niet wakker maak. En daar zie ik tot mijn grote afgrijzen een hoop stront liggen. Op de betonnen vensterbank. Precies een hoop stront zoals een 80/20 hoop stront er uitziet (80/20 = een kosmische wet dat 80% van de gevallen aan x voldoet terwijl ongeveer 20% van de gevallen aan y voldoet). Echter precies doormidden. Met andere woorden een halve ronde bruine hoop. Alsof er iemand met een grote soeplepel een lading aardappelpuree neer had gekwakt. Zo eentje dus. Hoe kwam die daar? Allerlei gedachtes door mijn hoofd. Ook allemaal weer verworpen. Ik, of iemand die de macht over mij had overgenomen, meneer Euroshopper waarschijnlijk, heeft met zijn vieze pukkelreet uit het fokking raam gehangen en daar zijn fokking darmen leeggescheten. DAT is er wat er gebeurd is. Godverdomme.

1 reactie op “Slaapkamer

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *