We weten dat velen van ons desgevraagd 'eten' en 'koken' noemen als één van de favoriete hobby's. Ik stel me dan voor dat deze mensen op vrije dagen en weekenden de hele dag bezig zijn met kopen van ingrediënten, aanschaffen van keukenspullen, koken en dat dan uiteindelijk in een uurtje of wat opeten. En zo hun vrije dagen en avonden vullen. Kookvakanties, kookavonden, kookcursussen en kookprogramma's maken natuurlijk deel uit van zo'n kookhobbyleven. Dus geen saai drie maal daags eten maar bewust bezig zijn met eten bereiden en hoe je dat dan opeet, met welke etiquette en in welke combinaties. Die mensen moeten moddervet worden. Of juist heel dun. Met al dat gefocus op eten. Maar goed dat is een verhaal dat moeten anderen maar schrijven, dat is een beetje een vies praatje.
Gelukkig moet al dat eten er ook weer uit. Althans de afgewerkte versie daarvan. En dat gaat -bij de meesten van ons- geheel vanzelf. Mocht je dus 'eten' als hobby hebben dan is 'schijten' onlosmakelijk daarmee verbonden. Je herbeleeft het als het ware. Dus als je heerlijk getafeld hebt, met een perfect uitgekozen wijntje, geweldige gesprekken in een fijn gezelschap ga je dat later, wellicht de volgende dag nog eens in het kort herbeleven op de toiletpot. Het staat natuurlijk vast dat het een stuk minder gezellig is, maar als je ze zo één voor één er uit voelt floepen schieten de gezellige gedachten aan van alles en nog wat door je hoofd. Van alles en nog wat. Dus over die en die persoon, dat ze toch wel een heel open decolleté had, en over die man van haar, dat hij alleen maar over zijn werk zat te praten, en, o ja, je werk, je leven, je familie, het lepelrekje, de schoenmaat van de overbuurman, de prijs van de spinazie en noem maar op. En af en toe wat flashbacks over het voedsel van gisterenavond (wat aten we ook alweer?).
Heel anders is het, als het eten té dominant was voor je lichaam. Of in ieder geval voor je darmen en in de laatste maar niet mindere plaats, je sluitspier. Een avondje Thai eten, in de klasse 5 pepers op de menu-kaart kon wel eens een onaangename poepsessie opleveren. Ge-ga-ran-deerd dat je dan wél precies voor je ziet wat je gegeten hebt. En dat je dat en soortgelijke gerechten dan ook meteen op je mentale blacklist plaatst. Hoewel we tevens weten dat we het de volgende keer toch gewoon weer doen. Want het ziet er zo lekker uit. Het is zo gezellig. En waarom niet, joh.
Gisteren bekende een goede vriendin van me dat poepen één van haar grootste hobby's is. Geheel ongevraagd. En ik vermoed dat dit het topje van de ijsberg is. Ik ga een enquête houden en kom binnenkort terug met mijn bevindingen.
