Het was zo’n periode. Dat je de financiële ruimte hebt om te kopen wat je wilt hebben. Heel luxe. Gek genoeg was ik al lang bankroet destijds, maar op de bank stond geld. Geniaal van die banken dat je een rekening hebt waar je schulden op staan en los daarvan een betaalrekening, waar je gewoon netjes in de plus staat. Heel misleidend. -30 miljoenmiljard Euro op je leningrekening en +435,34 Euro op je betaalrekening. Bastards. Doortrapte misselijke parasieterende wratpoliepen. Maar goed, ik draaf door. Ik was er zelf bij. En dit verhaal zou over schijt gaan, niet over die lui die op ons schijten. Aldus.
Aangezien ik nog al van het downloaden ben, maar ook van het waarderen van artiesten vond een deel van me het nodig om de volledige filmserie van The Matrix te bezitten. De ultieme genialiteit van het eerste deel en de beeldvulling van deel 2 en 3 plus een heleboel extra’s (Animatrix=hele dikke bam) moest en zou bij mij op de schouw komen te staan. Ik had al die geile meerdiskboxen al heel wat keertjes bij Mediamarkt en de toen nog bestaande Free Record Shop zien staan. Het trok aan me, het kietelde, maar ik kocht het toch maar niet. Net een zoon gekregen en dat kostte al genoeg, al die luiers, rompertjes en kadootjes voor de moeder.
Toch kwam op een gegeven moment de Goddelijke boodschap dat The Matrix Special Limited Ultimate Disc Set Edition Including Very Ugly Statue Of Neo in mijn bezit moest komen. Marktplaats dus. Want de winkels hadden em al lang niet meer. Zelfs schelden en vloeken hielp niet. Maar op Marktplaats is alles te koop. Iemand heeft altijd wel een keer zware sores waardoor ie zelfs genoodzaakt is in zijn vriendin uit te venten, zijn platencollectie in de uitverkoop te gooien of zijn zeer dierbare, nog in plastic en bruinen overdoos verpakte TMSLUDSEIVUSON te verkopen. Ik bellen, ja hoor, 99 Euro. Issie voor jou. Da’s niets te duur, want dezelfde prijs alsie bij de Mediamarkt stond destijds. Ik moest wel een stukkie rijden. En mijn zoon van een maand of 6 moest mee in de Maxi-Cosi voorin de Mercedes Vito.
Dat ging allemaal volgens plan. De man deed met tranen in de ogen de overdracht van de doos en keek beteuterd naar het smerige papiergeld wat hij er voor in de plaats kreeg. Hij kon weer een deel van de huur betalen, maar waarschijnlijk belandde hij na een maand of wat toch al op straat, gezien de chaos in zijn huis, wat uiteraard toch een afspiegeling is van iemands hoofd.
Ik, daarentegen, met de Maxi-Cosi in de ene en de bruine doos van Warner Brothers in mijn andere had een nog net niet uitgescheurde smile op de bakkus terwijl ik terugtoog naar de Bluesmobiel. Ik plaats de doos voorzichtig bij de bijrijder’s zetel op de grond en de Maxi-Cosi met mijn ietwat geïrriteerde zoon, want, veel te lang op pad, veel te koud en dan nog natuurlijk die ongemakkelijke Kut-Maxi-Cosi, op de bijrijder’s zetel. Vervolgens kijken we elkaar aan en zie ik hem persen om vervolgens een enorme landslide in zijn broek te horen schuiven. Omfg. Niet nu, niet nou dat ik 30 km van huis ben, met geen doekjes en natte waslapjes paraat, langs de kant van de weg, terwijl het amper 0 graden was. Wel nu dus. En het is toch je zoon. Je gaat hem niet 30 km in zijn eigen drab laten zitten. No fucking way dus. Dus, de boel ontdoen daar. Op die zitting van de Vito met de deur open, ik staande in die opening. En de boel schoonmaken. Verstand op nul. Behalve dan dat die kartonnen doos daar op die vloer me steeds knipogend aankeek. Dat verzachtte het wel. Want zacht was het, man man man, wat had hij zijn best gedaan. Niet netjes in de pamper, nee zo dun, dat alles onder zat, zijn benen, buik, uiteindelijk de Maxi-Cosi, de deurposten van de Vito, zijn handen, mijn wangen, de voorruit en één druppel volle mest van mijn dierbare zoon, gestempeld op die bruine doos, die nu voor altijd zijn poepmark draagt. The One.