Soms, als de sterren goed staan, voel je je opperbest. Dan kun je de hele wereld aan. En dat wil je dan ook. Lekker er op uit en bier drinken. En uitsmijters voor je laten klaarmaken. En gelijk door naar meer bier, weer van een ander merk, of kleur, of rijping. En dan een grote schotel met borrelhapjes, en genieten van de zon, op het terras. En dat allemaal op een zaterdagochtend nog voor het 12 uur ‘s-middags is.
De vrijdagavond een leuk zuipavondje gedaan in het Paard Café. Met mijn maat en collega Rogier. Altijd supergezellig, eerste een paar uren bier zuipen, flink slap ouwehoeren tot we op een gegeven moment helemaal allebei een poelie-buik hebben en dan over over op de whiskey. Gewoon om een stuk effectiever bezig te zijn, want anders blijven we naar het toilet gaan om het overbodige nat te dumpen. En dat laatste is op zich wel leuk, kom je weer andere zatte stamgasten tegen, of leuke chicks op de trap die je dan alvast kunt beknipogen (belangrijk voorwerk!), maar je blijft aan het lopen, dus beter het wat sterkere spul. Dat is dan ook vast tarief, en dat gaat hard ook. Het zuipen gaat net zo snel als met dat bier, dus op een gegeven moment worden het dubbele whiskey’s. Het gevolg van dit alles laat zich raden: Rogier en ik die vrolijk lallend de avond vullen, inmiddels iedereen bij hun voornaam noemen maar weer geen succes bij de katjes. Dus buitengeveegd bij het café en naar huis. Rogier bleef slapen, dus dat scheelde weer een hoop gedoe.
Thuisgekomen nog een paar home whiskey’s erover heen want zo gaat dat, die avond KAN toch gewoon nog niet over zijn? En dan toch maar crashen. Gelukkig zijn die ouwe alcohol-buffers van ons nogal wat gewend dus er traden verder geen nachtelijke complicaties op…
De volgende ochtend weer redelijk op tijd wakker en zo frisch als een hoentje weer klaar om verder te gaan met feesten. Vriendinnetje had ook wel zin om mee te gaan dus hoppa op pad naar de stad. En ons daar eens flink laten verwennen met een stel gebakken eieren, heerlijk brood, verse jus en espresso en voorbijlopend vrouwelijke schoon. Jawel hoor, alsof we er ‘s-nachts niet tussenuit waren geweest! We konden weer. Een Wieckse Witte erover heen, en nog een en we waren weer helemaal in de mood.
Als dat geschrans en gebuffel leidde er al snel toe dat er zich enige drang begon te ontwikkelen. Het broodje super shoarma waarmee we de avond afsloten zal daar ook zeker debet aan geweest zijn. Maar dat maakt niet uit, we waren in een bekende tent en de toiletten daar waren in goeie handen en ik wist, dat poept bijna zo goed als het thuis poept. Gewoon even extra de bril schoonmaken en een flinke prop papier onderin om het spetteren tegen te gaan en ik zou me de koning te rijk voelen, zo een opluchting zou dat geven om deze welvaartsresten hier te kunnen dumpen.
Ik melde me dus even af bij Rogier en m’n vriendin en ging op pad. Het was echt een super ochtend na een geweldige avond stappen, zo goed als ik me voelde. Al dat loslopende wild op straat, prachtig uitgelicht door de zon, dat heerlijk smakende bier, die geweldige voedzame en vullende maaltijd waarvan de nasmaak me nog steeds heerlijk speeksel bezorgde, het zorgde voor een heerlijk euforisch gevoel wat alleen maar beter zou kunnen worden door die enorme bolus mijn sluitspier te doen laten passeren. Oeh, dat zou orgastisch worden.
En aldus geschiedde. Ik ging zitten en liet het gebeuren, echt wonderlijk, een geweldig proces, ik kon er alleen maar naar kijken en voordat ik het wist was het over. Als ik een fluiter was had ik nu gefloten, zo soepeltjes ging het allemaal. Nu nog even wat papier opvouwen en vegen maar. Kijk eens, niet eens zo veel papier nodig. Iets van 5 pakjes, waarvan de laatste een controle-veeg. Ik draai me om, om nog eenmaal gedag te zeggen en druk op de doorspoelknop. Vervolgens draai ik me über-voldaan terug en dan zie ik het…
Een enorme poep-veeg op de deur.
"Was die daarnet ook al daar op die deur?" schoot er door mijn hoofd. Ik was immers op een zaterdagochtend in wat normaal gezien een druk café is op vrijdagavond. Wie weet wat er allemaal gebeurd is vannacht. En het personeel heeft nog geen puf of tijd gehad om de toiletten te doen.
Ik kijk naar rechts. Ook daar een poep-veeg. Op de tegelmuur.
Heel behoedzaam keek ik terug naar het midden en toen nog iets verder naar links.
Ook daar een poep-veeg.
Ik werd omringd door poepvlekken en vegen.
Wat een nachtmerrie.
Ik kijk over mijn schouder, naar beneden.
Een hele grote, vieze, massieve plak poep schijnt zich op de onderzijde van mijn witte linnen zomerbloes te bevinden.
Op dat moment verandert mijn prachtige en perfecte zomerzaterdagochtend met drank, eten en vrouwen in een grote poep rollercoaster nachtmerrie met vieze strontmuren, strontkleding en kokhalsende reflex bij de gedachte dat ik me hieraan niet zou kunnen ontdoen zonder de boel te cleanen.
GodverdegodverDEGODVER!
WC papier afgerold van 20 meter lang en proppen gemaakt en vegen maar, van die deur. En van die tegels. En in de voegen tussen die tegels. Boenen. Vegen. Schuren. En ik had de deur van het slot gehaald en open gemaakt om af en toe een prop papier nat te gaan maken in de wasbak van het toilet. En verder vegen, als een bezetene. Gadverdamme wat is poep toch hardnekkige rotzooi en zeker van die plakkerige shoarma/whiskey/bier poep. Wat een ellende.
Zo sta ik zijwaarts gebukt om de deur een laatste veegvrije beurt te geven, trekt ineens iemand die deur open. De deur was immers van het slot. Staat daar de kok van het café. Wat die man moet hebben aanschouwd zal werkelijk stof zijn om vele feestjes op te leuken tot in de verre toekomst, zelfs als hij in het verzorgingstehuis tijdens het eten de gemoederen bezig gaat houden.
Daar staat een jongen van middelbare leeftijd met een wit linnen hemd aan, wat aan de achteronderzijde helemaal onder een poepachtige bruine substantie zit (later weet hij: poep) voorovergebukt met een grote prop wc papier in zijn handen, met een poepachtige waas daaroverheen, in een wc hokje waarvan zowel de linker- als de rechtermuur onder de poepvegen zit en waar een putlucht hangt om misselijk van te worden. Die jongen staat mij aan te kijken of ie een naakte Sinterklaas ziet.
Bam, de kok gooit de deur dicht en roept nog sorry en verdwijnt uit het gehoorveld.
Toen ik uiteindelijk zelf uit de WC verlost was en naar de tafel liep waar Rogier en m’n vriendin ernstig bezorgd zaten te wachten, zei ik onmiddelijk: "We gaan NU naar huis." En wenste verder geen vragen. Ik ging -achteruit lopend- naar de kassa en voldeed de schuld en begaf mij -wederom achteruit lopend- naar de uitgang, gevolgd door de vragende blikken van mijn partners. Die -na een heftige doch dwingende knik van mijn hoofd- volgden richting buiten.
Waar ik al die tijd gebleven was? En waarom ik zo raar deed? En waarom we nu ineens weggingen? Het was toch zo gezellig? Op de vraag of ik iets van doen had met die kok die ineens proestend van het lachen uit het toilet kwam antwoordde ik ook even helemaal niets.