Categoriearchief: Binnenshuis

Rolletje

Onlangs vond ik na het neuken een klein bruin friemeltje in bed. Het leek wel een soort van jonge larve: hoofdzakelijk wit met een bruine teint. Toen ik het oppakte en determineerde bleek het een opgerold stukje wc papier te zijn, een beetje zoals een Amerikaan een joint draait. Maar dan mini. Micro. Ik wist, dat zijn van die restanten wc papier die na het zorgvuldig vegen ontstaan. Hmm. En dat ligt hier in bed. Of van haar of van mij dus. Van haar lijkt me niet want die was perfect schoon zag ik net. Van mij dus.

Vooral bij het laatste aantal controlevegen ontstaan deze. Ligt ook een beetje aan het soort van papier, maar eigenlijk is mijn conclusie dat ze altijd wel ontstaan. Als je vervolgens niet nat naveegt heb je (of ik, in dit geval) kans dat deze papieren larven in je spleet blijven hangen, aan de vele haartjes.

Nu kun je zeggen dat je dan maar die haartjes moet scheren, zoals mijn zoon al voorstelde, maar dat is echt een 100% NoGo! Dat leidt tot hevige pijnen en enorm ongemak. Dagenlang.

Dus nee. Wat dan? Wat ook vreemd is, is dat dit iets is van de laatste 5-6 maanden of zo. Dat ik dit ken. Ik zie ze wel eens bij het douchen over de bodem van de witte badkuip wegzwemmen ook. Heel apart. Ik merk ook dat ik bij de laatste paar vegen, de zogezegde lichtbruine vegen, merk dat mijn anus naar dat papier hapt. En dat het veegvlak van het gevouwen wc papier stuk veegt op die happende anus. Met papieren larven als resultaat. Dat is dus echt iets nieuws. Moet ik het eens met mijn diëtiste over hebben.

Dat happen is soms dermate heftig dat in het routinematig vegen het twee- of drievoudige gevouwen veegpapier ineens losgetrokken wordt uit je veeghand. Aldus gebeurde. Ik kijk tussen mijn benen door en zag een 40 cm lang papier uit mijn reet hangen in wit met bruine teint. Hoe ging ik dat nou larven-vrij oplossen?

Bedrijf

 

Soms heb je het niet in de gaten. Dan fiets je door de straat. Je loopt alleen door een gang. Of door een drukke winkelstraat. Bij je thuis, waar dan ook. Op je werk, want ze kennen je toch? Op een feest. In een bar. Op de sportclub. Alleen in je auto. In de trein, als het niet al te druk is. Of juist als het heel druk is. Who's to blame? Weetjewel. 

Zo waren we eens met z'n tweeën in een Vito een heel eind aan het rijden. Op bedrijfsbezoek. In Wetter, Deutschland. Uurtje of drie rijden vanaf hier. Zeg vier, met hamburger-stop. En dan lul je een eind aan, over vanalles en nog wat. Zeker als je niet al te vaak bij elkaar in de auto zit kan er flink op los gebakkust worden. Uiteraard laat je er af en toe ook eentje vliegen. In het begin nog best hilarisch, er worden ramen tegen elkaar open gezet, de ventilator gaat vol open en als het echt erg is even op de vluchtstrook met de deuren wapperen. Maar op een gegeven moment hoor je ze niet meer. Dan vallen ze alleen op als de geur ernstig is. Dan gaat het van: heb jij er eentje gelaten? Nee?? Hoezo? Omdat het hier stinkt, man. Oh dat, ja die is van een paar minuten geleden ja. Dat was ik inderdaad. Ruik je die nu pas?? Djeeeez. Meestal leiden dat soort incidenten niet tot verdere conflicten dus dan kom je op je bestemming aan in dezelfde jolige stemming als je was vertrokken, helemaal rul geluld van elkaars sterke verhalen. En behoorlijk wasted, want 3-4 uur rijden is uiteindelijk simpelweg geen ruk aan. Dat doe je niet voor je lol.

Aldus goed ontvangen in Wetter door de heer des huizes, hier slapen jullie, zozo, bijna een heel huis voor onszelf. Doe maar ruig. Gaan jullie je maar opfrissen, en als jullie klaar zijn, zie ik jullie in mijn kantoor. Dat lieten we ons geen twee keer vertellen. Prachtig wit huisje aan de rivier met alles er op en er in. Dus even lekker douchen, nieuwe kleren aan en rap naar beneden, dorstig. Onze gastheer zat al te wachten. Of we een biertje lustten? Zeker, zeker. Dus hij liet voor ieder een half litertje Duits bier aanrukken. Kloek kloek, dat was zo weg met die dorstige woestijnwegen tussen Nederland en Duitsland. Doe nog maar één! 

Na enige van deze biertjes begon het spul (gemaakt van het zuiverste  Duitse bronwater!) zich een weg te banen naar het eindpunt van alle races. Man, wat een geborrel in mijn ingewanden. Er zou zometeen echt wel wat moeten beginnen te knetteren anders zou ik uit elkaar barsten als een rijpe ballon. Zeg. Maar niet in het bijzijn van deze vriendelijke bedrijfseigenaar zeker. Niet. Ik moest me op de een of andere manier zien af te zonderen. Maar onze gastheer wilde, hoewel het al 1900u was en de fabriek totaal verlaten, toch ons alvast de productiehal laten zien. Kom! 

En de druk werd maar groter en groter in mijn onderbuik. En toen nog even dit kijken en dat kijken. Man, ik dacht, dadelijk stijg ik op. Onze stemmen galmden in de totaal verlaten en stille fabriekshal. Zo schoon, zo netjes dat er nog geen stofje op de bovenste plank lag van het hoogste rek. En toen: yes, Yes, YES! Een hoek met toiletten! Ik verontschuldigde me en liep zo ingetogen mogelijk, nog nét niet fluitend op de wc af. Doe de deur open. Deur op slot en laat de aller-aller-maar-dan-ook-de-allerhardste scheet ever made by mankind. De Moeder Aller Scheten. Als Orson Welles in de buurt was geweest zou hij er een boek over schrijven, over hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Mijn oren suisden, mijn handen trilden, ik was leeg. Mijn buik voelde gelijk een stuk ontspannender aan, mijn ingewanden konden weer lachen en de lucht was totaal niet vervuild, het was simpelweg het product van Duits bronwater, geurloos en totaal ongevaarlijk. Nog even het toilet doorgespoeld, dat het nog wat leek en weer -nu wel echt- fluitend terug naar onze gastheer en mijn collega.

Deze laatste keek me een beetje meewarig aan, met een gespannen glimlachje en kleine zwarte pretoogjes. Nu wel. De Duitse meneer maakte zijn verhaal af en we werden verzocht om 20.30 bij het avondeten te verschijnen. Ondertussen konden wij ons terugtrekken en onszelf opfrissen in onze vertrekken. Aldaar aangekomen, onder het genot van een groot aantal kleinere ontluchtingen, barstte mijn collega in lachen uit. Die scheet man, die scheet! Die galmde de hele fabriek door!!!

Boom van een kerel

Soms kom je op de gang iemand tegen. En dan gaat het over koetjes en kalfjes. De volgende keer kom je elkaar weer tegen. En dan wordt er al iets meer gelachen, dan gaat het over ditjes en datjes. En grapjes. En knipogen. Een voorzichtige schaterlach. Maar de keer daarop. Dan ken je elkaar inmiddels. En dan gaat het  op een gegeven moment over schijt en poep. Zo kende ik iemand, aldus de ‘mede-ganger’, een vriend van me, die was ruim twee meter. Die moest altijd naar beneden kijken. Die had niet zo’n geweldig regelmatige stoelgang. Je kon er geen klok op gelijk zetten. Een biologische klok waarvan de batterijen al lang op waren. Maar als hij dan moest, kwam er ook bijna 2 meter stront uit. En dan zei hij: ‘zo veel jongen, zo veel dat mijn ballen in de stront hangen.’ 

Ik geloof dat de mede-ganger wel tien minuten heeft staan lachen, met tranen in zijn ogen. Ik ben na 5 minuten afgehaakt. Want ik voelde een sterke aandrang.

Veet

Wat velen niet weten is dat het vieze goedje Veet het perfecte spul is om een verstopt douche- of badputje mee te ontstoppen. De verstopte putjes zijn namelijk altijd veroorzaakt door haren waar zooi aan blijft hangen. En met zooi bedoel ik eigenlijk andere haren. Na verloop van tijd wordt het dan een kluwen haren opgeleukt met harde korsten oorsmeer, pantserpieten, nagelsplinters, een verdwaalde condoom en afgetopt met een grote hoeveelheid ingedikte navelpluisjes.

Maar, en dat blijft, de hele constructie staat en valt met de kluwen haren. Het is net als met een groot gebouw: als eenmaal een aantal centrale kolommen worden opgeblazen begeeft het hele gebouw het en zakt de boel ineen. Het implodeert. En dat is precies wat Veet doet met haren. De boel van binnenuit wegvreten tot de -normaliter ijzersterke- haren het opgeven en stuk voor stuk knappen. 

Dus, mocht u TOCH al (speciaal kopen voor ontstopping is natuurlijk ook mogelijk) een spuitflacon of tube Veet (roze of groen, maakt niet uit) hebben staan, spuit dan een kwakje van het Veet-bocht in het putje en laat het 10 minuten inwerken. Of, doe eens gek, een half of een heel uur, u hoeft immers niet bang te zijn dat het putje uitslag krijgt of anderszins aangetast wordt.

En dan, beste mensen, dan loopt de boel weer weg als vanouds. De thioglycolate zouten hebben de boel totaal weggebrand. Zodra het eerste water weer komt desintegreert de hele kluwen met al zijn weerzinwekkende bende tot een hoopje pulp, niet opgewassen tegen het stromende water en spoelt zo de oneindige diepten van het riool in.

Maar wat ik eigenlijk wilde schrijven was een versje, waar ik aan moest denken door recente belevenissen, en dat gaat als volgt.

Met een geVeete reet, kaal als een neet, klinkt elke nieuwe scheet als een natte verre verdronken kreet.

Dat u het weet.

Poes

Herstellende van 3 weken H1N1. Totaal uitgeput. Geen koorts. Geen spierpijn. Geen spuitkak. Geen geen-zin in friet en frikandellen. Zo gelukkig dat die shit achter de rug is. Kinderen naar bed. Vrouw van mijn rug. Gewoon even lekker languit liggen op de bank. En niks hoeven, niks moeten en niets doen. Het gewicht van de afstandsbediening is al bijna te veel. De vorm van de afstandsbediening wekt al ergenis op. En wat een kutzenders allemaal. Maar het maakt niet uit want I killed H1N1.

Op dat moment springt het poes op het bank en loopt via mijn torso richting het plekje wat ie wil uitkiezen om de rest van de avond te crashen. En op dat moment ziet mijn ogenpaar een drol aan zijn reet hangen. Een fucking bol van poep. Ik schiet overeind en sluit gelijk alle deuren, om te zorgen dat hij -inmiddels zwaar geschrokken van mijn reactie en schuilend onder een stoel voor mijn te verwachten toorn- niet ontvlucht en er dus voor zorgt dat die aangeplakte strontbal niet ergens op een onbekende plek losraakt, waar ik dan uiteraard met mijn binnencrocs op zou gaan staan.

Hem bij zijn nekvel pakkend en met een stuk page de -naar blijkt, gelukkig goed uitgeharde- kattekeutel (d=4 cm !!) delicaat verwijderd. En weg ermee. Stel je voor.

Vriendin

 

Soms belt mijn vriendin me op met de meest vreemde verhalen: vandeweek belde ze om te vertellen dat ze buiten een dubbelganger had zien lopen van Brad Pitt ("minstens net zo lekker!") en eerder al eens om verslag te doen hoe inefficiënt de bouwvakkers bezig waren om een pleintje dicht te leggen met stenen en hoe het volgens haar wel zou moeten (en "oh ja, die met die grote kin is de baas zo te zien, meest ervaren ook, die moet de preciezere werkjes doen…best een lekker ding ook…").

Uiteraard allemaal uitvluchten om mij even te spreken en een gezellig onderonsje te hebben (hoewel het bij mij vaak blijft bij "ja?", "jajoh?", "echt?", "zozo" en "okee dan").

Vandaag echter sloeg alles. Ik was onderweg van huis naar hier toen ze belde met de mededeling dat ze zojuist gepoept had (in de wc) en dat bij de eerste veeg de rol toiletpapier in de wc viel…bovenop de oorzaak van het vegen. Aangezien we gisteren iets te hete Thai hadden gegeten was het een vrij sappig exemplaar waardoor de sterk geadverteerde absorberende werking van het papier zich van de beste kant liet zien. Ofwel, deze rol kon afgeschreven worden. De schrik sloeg haar om het hart, want ineens drong het besef bij haar door dat het ook de laatste rol was (ze had zich al voorgenomen een nieuw 12-pack te gaan kopen vanmiddag).

Hoe ze zich uit deze situatie heeft weten te redden is mij niet bekend, maar een mens staat bekend om zijn improvisatie, dat staat vast.

Toen ik hier aan kwam zag mijn dag er ineens een stuk vrolijker uit…

 

Slaapkamer

Soms ga je ver over je grenzen heen. Laat je veel te veel toe, veel te veel gebeuren. Je lichaam zegt dan altijd ruim op tijd dat je moet stoppen, maar die brandmelder zit er waarschijnlijk alleen maar voor de lol. Tenminste als ik zie hoe wij die signalen massaal negeren. Aldus een mooie zaterdagavond de drank met grote hoeveelheden naar binnen geklokt. Drank, dus bier, wijn, wodka, whisky, alles wat voorhanden was zeg maar. Heerlijk! En een lol. Uiteindelijk ben je dan als enige over en ga je toch maar een taxi bellen. Die heeft een speciale TomTom die ook zat gelul begrijpt en die de chauffeur feilloos naar je huis stuurt. En dan, na de hele familie wakkergemaakt te hebben (want: piepende voordeur, houten trap, onverwachte ontmoeting met een obstakel in de donkere gang, te hard dichtslaande deur na het binnengaan en het glas water omstotend wat je broer –die ook bij jou op de kamer slaapt, groot gezin/klein huis enzo- had neergezet), uiteindelijk je nest bereikt. Dan begint het te draaien. Heel vreemd, het begint centraal boven je hoofd (dus niet IN je hoofd), waarna de centrifuge zich verplaatst boven je lichaam, naar het voeteneinde. Vervolgens gaat daar het bed omhoog. Jawel, omhoog. Dus al die drank die je met veel plezier en behoorlijk respectloos (proeven? Niet belangrijk man, wijn van de Lidl, Euroshopper bier en 8,95 whiskey en wodka, als er maar zoveel mogelijk procenten in zitten, that’s all that counts, proeven doen ze maar ergens anders) in je lijf hebt gekieperd, wil er uit. Logisch zo met je voeten hoger dan je kin. Echter in dit specifieke geval had ik ook NA het festijn nog een frietje, correctie: grote friet mayo-curry plus twee frikandellen curry genuttigd. Dus een tweede avondeten zegmaar. Dit alles zorgde ervoor dat ook het eerste, inmiddels door het maag-darm-kanaal redelijk verteerde avondeten zijn weg naar buiten wilde wringen. Er werd dus geklopt. Op de binnenkant van mijn onderbroek welteverstaan. KLIK, dacht mijn bezoedelde brein, ik moet poepen. Dat betekent dus: de centrifuge proberen te negeren, opstaan, het hele naar-boven-gaan-proces maar dan in omgekeerde volgorde met alle familie-perikelen van dien opnieuw ondergaan en dan de wc zien te halen en die helemaal volschijten met alle rotzooi van de laatste 24 uur. Dat laatste klonk zeer aantrekkelijk. Gewoon keihard en zonder concessies alles laten vloeien in het porseleinen kasteel. Aaaaaaah heerlijk leek me dat. Dus, moedig als ik ben, die benen uit bed gezwierd en Expeditie WC gestart. Vele ontberingen waren mijn deel, een commando training centrum is er niets bij. Maar uiteindelijk was daar de deur naar de woonkamer, ja lamp aan, gewoon aan, einde links naar de keuken, in de verte (3 meter) de deur naar de bijkeuken waarachter de uitgestrekte vlakte (1,5 meter) als laatste nog reste om bij de wc te komen. De schijttimer liep al. Er mag nu niets meer tussenkomen, elke kink in de kabel betekent een decimeter bolus in de broek in plaats van in het porseleinen gat in de grond. Maar er kwam wel wat tussen. De centrifuge was helemaal niet onderdrukt. De bierdroger stond nog steeds op volle toeren. En raakte over zijn toeren. Ter hoogte van het aanrecht in de keuken was de maat vol en nam het lichaam de macht over van die randmongool die de hele voorraad van de buurtsuper had opgedronken. Er wrong zich een hele vette ingedikte brij naar boven. Eén moment speelde de psycho-gedachte bij me op dat ik uit mijn mond zou schijten. Nou dat was niet zo, maar het is maar een woord. Wat een vieze smerige bende was het. Maar ik was er vanaf. Dat is altijd weer de sunny site van een heerlijke after-party-kots-sessie. Dat heerlijke gevoel dat je de hele wereld, het hele universum aankan! Dat duurt meestal maar een paar seconden weten we inmiddels wel, maar toch. Nu nog opruimen. Want deze bende was geen huis-tuin-en-keuken kots, geen Peppi-en-Kokki variant. Wat hier uitgebed lag in de wasbak van het aanrecht was een veel te grote portie rijstepap met friet en frikandel. Rijstepap-dik dus ook. Ofwel, met tegenzin naar de bijkeuken, de grote vuilnisbak gehaald en met my bare hands de boel uit de wasbak geschept. Oh-my-god. Wat vies. Maar goed dat was dan toch ook zo gebeurd. Even naspoelen, even de handjes wassen, keukenrolletje over de kraan en het marmer om de spetters te vangen en klaar. Op naar boven. Eenmaal weer in het bed, kwam het in me op dat ik iets vergeten was, maar allez, dat komt wel weer. Slapen nu, veeeeel belangrijker. Die centrifuge heeft veel energie gekotst, euh gekost. De volgende ochtend –een paar uur later dus- word ik wakker, althans mijn ogen gaan open en het bewustzijn daalt weer in. Ik ruik iets. Iets heel erg vreemds. En smerig ook. Duidelijk een noodsituatie. Ik schrik overeind en zie de raam aan mijn voeteinde op een kier staan. In mijn gedachten zie ik DEFCOM 5 ineens naar DEFCOM 1 schieten. What the fuck is daar gebeurd? Het sommetje is simpel: Misselijkmakende Stank + Raam op Kier = Dikke Bak Ellende Ik richt me op en kijk voorzichtig door het spleetje van de open raam, daarbij oplettend dat ik mijn oudere broer, die ook op dit kleine kamertje ligt, niet wakker maak. En daar zie ik tot mijn grote afgrijzen een hoop stront liggen. Op de betonnen vensterbank. Precies een hoop stront zoals een 80/20 hoop stront er uitziet (80/20 = een kosmische wet dat 80% van de gevallen aan x voldoet terwijl ongeveer 20% van de gevallen aan y voldoet). Echter precies doormidden. Met andere woorden een halve ronde bruine hoop. Alsof er iemand met een grote soeplepel een lading aardappelpuree neer had gekwakt. Zo eentje dus. Hoe kwam die daar? Allerlei gedachtes door mijn hoofd. Ook allemaal weer verworpen. Ik, of iemand die de macht over mij had overgenomen, meneer Euroshopper waarschijnlijk, heeft met zijn vieze pukkelreet uit het fokking raam gehangen en daar zijn fokking darmen leeggescheten. DAT is er wat er gebeurd is. Godverdomme.